Niets heerlijker dan op een loze, natte en koude zondagnamiddag, zelfs met gunstigere weersomstandigheden zijn die al klote, naar een concertje te kunnen trekken. En laat dat zich dan ook nog voltrekken in één van België’s interessantste juke-joints in wording, en met een band in topvorm, die zijn beste beentje voorzet, dan vraag ik me soms af wat voor ergs er me daarna zal overvallen. Nu nog even plaats- en groepsnamen invullen en jullie zijn weer helemaal mee. Diegenen die er waren, weten al waar ik het over heb. De juke-joint is ’t Goor te Wuustwezel, de band is The Wildcards.

Martin, Vince, Al en Kevin voorstellen lijkt me stilaan overbodig te worden, hoewel, je weet maar nooit, de nieuwe toekomstige afficionado die zich nu aandient, nodig ik graag uit één en ander op te steken in de review van deze eigenste heren van een paar dagen geleden.

Hoewel ze danig hun gangen zijn gegaan in de Nix-club te Enschede gisteren, vallen ze onmiddellijk terug in de plooi van zodra ze het podium betreden. Martin zit duidelijk nog een stuk beter in zijn vel dan verleden woensdag. Dat was de eerste gig van de toer. Nu hebben ze er al vier opzitten en dat brengt hem op snee. Dat maakt dat zijn gitaarsolo’s nog scherper en accurater zijn.

Vince ziet er uit als een kind dat een nieuw speeltje heeft gekregen. He’s got a new cap. Ze lijkt verdomde veel op de mijne. Ik vond al dat hij de mijne voortdurend in de mot had woensdag. Met zijn ouwe afgeragde ‘Sears and Roebuck’ gele Harmony-gitaartje gaat hij tekeer als een duivel in een watervat. Hij is de sonic wizard van de band. In zijn handen is de normaliter goedkoop klinkende Harmony een bron voor de meest waanzinnige, haast psychedelische sounds en meesterlijk in toom gehouden distortion en feedback. De gitaarnek heeft voor hem geen enkel geheim plekje meer. En ofschoon hij van bijlange geen reus is, weet hij met één hand-spanwijdte een halve octaaf te overbruggen, van net achter de kam, wel te verstaan.

Behalve zijn manier van de snaren te martelen dat ze hun diepste geheimen prijsgeven, heeft hij nog een ander mysterieus wapen. Een ouwe buizenbak op ijzeren chassis. De regeling van volume en klankkleur van deze postwar overdrive, voorloper van het pedaaltje, geschiedt door middel van rake klappen met de vlakke hand. Bovenop is luider, zijdelings is een toontje lager. Maar als je nu denkt dat het allemaal maar wat gerotzooi is van Vince, hola…hij heeft alles onder controle. Een feedbackje mag zo lang blijven bestaan als hij had beoogd. En als er ergens een miniem storingsgeluidje ontstaat vanwege een gitaarjack die niet diep genoeg in de outputjack zit, heeft hij het meteen gehoord ondanks de onaardse en ongeaarde sonic devastation die hij ondertussen veroorzaakt.

Zijn vocale prestaties zijn een mengeling van rockabilly hiks en blues grauwen, maar hij kan ook in de zielen roeren als hij een song als “St. James Infirmary” zingt. De beelden van een oud groezelig bijstands-hospitaal worden zo op je netvlies gebrand. Een ziekenhuis waar men eerst amputeert en dan vraagt waar het precies pijn doet. Om zeker te zijn dat het koudvuur niet verder kruipt.
Om een impressie te hebben van de songs die ze brachten, mag ik graag nog eens verwijzen naar mijn verslagje van woensdag. De volgorde was niet dezelfde, de uitvoering was niet identiek. Martin zong nummers, die Vince vorige keer zong en vice-versa. En er zaten een boel andere nummers tussen. Eigenlijk hebben ze al materiaal voor twee nieuwe albums.

Kevin en Al, respectievelijk drummer en bassist, zijn de metersdiepe fundering van dit soundpaleis. En hoewel ze regelmatig uitstapjes maken, Kevin op zijn drums, en Al letterlijk de zaal in, verliezen ze geen honderste seconde de beat. Ze hebben metronomen in de buik.

Het geluid van de P.A. is perfect. Daar houdt Paul, de uitbater van de juke-joint zich mee bezig. Weinigen zullen beter doen. Michel, die de bands opspoort en tekent, staat naast hem te glunderen. Hoe blij kan je zijn met een super geslaagd concert ? Beiden samen vormen de spits van Goorblues, geholpen door nog een aantal fantastische medewerkers en –sters. Michel met de blues-duivel-sik staat naast onze Freddy, Paul met logo-hoedje hangt naast mij op de foto hieronder.

Great show, beautiful roots music from The Wildcards. Ze zen hie geire, en wellen ook.

Er staat ons nog veel goeds te wachten in ’t Goor. Check tijdig onze agenda en hun website, kwestie van niets te missen.

witteMVS